تو موسیقی نشونه هایی وجود داره که نقششون زیر و بم کردن نت ها به اندازه ی نیم پردست.این کار بدون اینکه جای نت ها روی حامل عوض شه انجم پذیره.
در تئوری موسیقی غربی این علائم میتونن هر نت رو یک یا دو نیم پرده زیر و بم میکنن.نام این نشونه ها از زبان فرانسوی گرفته شده.
این علائم به شرح زیر هستن:
دیز(DIESE # ): این علامت هر وقت سمت چپ نتی قرار بگیره،اون رو نیم پرده بالا میبره یا زیر میکنه.که اصطلاحا میگن نت رو دیز کرده.هر وقت فاصله ی بین دو نت یک پرده باشه و این علامت رو کنار نت اول عینی نتی که بم تره بذاریم،فاصله ی این دو نت نیم پرده میشه.
بمل(BEMOL):این علامت هر وقت سمت چپ نتی قرار بگیره اون رو نیم پرده پایین میاره یا بم میکنه.که بازم میگن نت بمل شده.مثلا برای اینکه فاصله ی نیم پرده ی بزرگ به دوم کوچک تبدیل شود،این علامت رو باید قبل از نت زیر تر قرار داد.
دوبل دیز و دوبل بمل(Double Diese & Double Bemol):
هر وقت دو تا علامت دیز یا دو تا علامت بمل کنار 1 نت قرار بگیره اون نت رو دو مرتبه بالا میبره یا دو نیم پرده زیر میکنه.در موسیقی قبلی مثلا نت (دو) دوبل دیز عملا صدای نت (ر) رو میده.
دوبل بمل هم به همین صورته با این تفاوت که دوبل بمل دو نیم پرده نت رو بم میکنه.
بکار(BECARRE):
این علامت وقتی در سمت چپ نتی که قبلا دیز یا بمل شده قرار بگیره،اثر های دیز و بمل رو خنثی کرده و نت رو به حالت اولیش بر میگردونه.
سری و کرن(SORI & KORON):
این علائم هم مثل بقی علامت ها هستن با این تفاوت که این دو علامت به جای نیم پرده،ربع پرده نت رو زیر یا بم میکنه.مثلا نت دو-سری بین نت های دو و دو-دیز قرار میگیره و مثلا نت سی-کرن بین نت های سی و سی –بمل.
باید به دو نکته توجه داشت
1 اینکه دوبل سری و دوبل کرن وجود نداره.
2 اینکه برای خنثی کردن این دو علامت،بکار همچنان موثر است.
نشانه های تغییر دهنده تو دو وضع به کار میرن.
1 اینکه اون ها رو با ترتیبی ویژه و منظوری خاص،در اول هر موسیقی و نیز در آغاز هر خط حامل،میان علامت کلید و کسر میزان قرار میدن.در اینصورت دستور تغییر نت ها تو کل قطعه باید انجام شه.اگر هم هر جا بخوان این علائم رو از بین ببرن ، در کنار نتی که از ابتدا دیز شده،علامت بکار قرار میدن.و این علامت فقط داخل همون میزان عملکرد داره.و وقتی میزان تموم شد دوباره جلوی اون نتی که بکار شده بود علامت دیز رو قرار میدن و قطعه به حالت اولیه یا پیشین بر میگرده.
چند نکته ی دیگه هم وجود داره:
1 اینکه کاربرد نشونه ی بکار در اول قطعه کاملا عاری از مفهومه.
2 اینکه نشانه های آغاز قطعه حتما باید در اول هر حامل نوشته شن.
و 3،نشانه های دوبل در این وضع بکار نمیرن.
وضع بدی استفاده از این نشانه ها این است که در لحظه هایی از قطعه و به خاطر زیباتر کردن اون لحظه ها یا موارد دیگه،بدون اون ترتیب ویژه که تو بالا گفتم،استفاده کنیم.
تو این حالت اعتبارشون از لحظه ی استفاده تا پایان میزانه.و اگه تو میزان های بعدی هم احتیاج به این نشونه ها داشته باشیم،باید باز هم اونارو تکرار کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر